Marathonfreak

Wow morgen is het al zes maand geleden, zes maand geen meter gelopen, 6 maand niet gesport…
Mijn loopkledij ligt ergens in een doos, ergens, maar waar?

Er kwamen even andere prioriteiten en daarvoor heeft alles moeten wijken,
elk vrij moment moest naar onze renovatie gaan…
…het heeft veel energie gevraagd, er waren momenten dat het heel moeilijk was,
op hulp moet je niet echt rekenen, maar als alles klaar is zullen ze er wel snel staan om te feesten.

Enkele uitzonderingen hebben enkele zware dagen wat lichter gemaakt.
Die drie personen dank ik uit het diepst van mijn hart.
We zijn er nog niet helemaal maar het zijn wel de laatste loodjes.
En ik heb er heel wat uit geleerd, het was weer eens een levensles.

Er werd mij tijdens de werken dikwijls de vraag gesteld hoe ik zo kan blijven doorgaan en telkens vol overgave aan het volgende kan beginnen.
Die vraag spookte enkele nachten door mijn hoofd… tja wat is nu het recept voor zo’n karakter?

Misschien in eerste plaats toch wel Deborah die me altijd heeft gesteund, ook al kwam ik wat korter uit de hoek of werkte ik dagen zonder veel woorden, ze wist wat mijn plan was, voor ons, en ze kon er mee overweg.
Een enorm belangrijk punt was onze tuin, klinkt misschien raar maar onze tuin heeft er mij ook door geholpen.

Een eekhoorntje, een egel, de vogeltjes, in de grond ploeteren… de pure natuur.
Wat er ook gebeurd, op de natuur kan je rekenen, de natuur is echt onvervalst en die rijkdom geeft zoveel kracht. Als je voor al die dingen respect hebt dan kan je geluk niet meer op.
Mij mogen ze morgen mijn gsm of pc afnemen, geen tv meer zou me niet storen, geen blog meer zou spijtig zijn maar dan schrijf ik wel een dagboek.
Maar neem me die tuin niet af alstublieft.

Of ik nu nog 10km kan lopen is voor mij een vraagteken maar de zin om dat snel terug te kunnen is zeker al aanwezig.
Diegene die me niet graag zien komen zijn gewaarschuwd, mijn lichaam hunkert al lang naar sportieve uitdagingen en ik zal jullie dus hoogstwaarschijnlijk weer veel in de weg komen lopen.

Never give up changed my life .

Tegenwoordig is het zeldzaam, in deze maatschappij waar de mensen steeds onbeschofter en ‘ieder voor zich’ mentaliteit hanteren…

In de tijd heb ik voor zoveel mensen gaan werken om hun plezier te doen, zoveel kilos gesleurd, zoveel arbeid verricht, allemaal met de glimlach, om te helpen en nooit een rotte bal gevraagd, de dag van vandaag moet je eens iemand proberen vinden om u te helpen, op enkele uitzonderingen na hebben ze allemaal iets te doen of pijn aan hun rug of wathever, of beter nog , ze willen uu wel helpen maar het gaat u geld kosten. Als er een persoon is die ik ooit geholpen heb en er geld voor vroeg, gelieve hier dan nu te reageren, ze zijn er niet.

…en toch, sommige dagen maakt een mens gelukkig, gisteren moest ik een speciale betaling doen en het lukte me maar niet, ik stond vast en had geen enkele uitweg.

Het kantoor waar ik stond op de Heidebaan 10 in Sint-Niklaas was gesloten en de mensen die hier werken gingen net vertrekken (lees, ze stonden al buiten). Toch waren ze zo behulpzaam om hun kantoor terug te openen en voor elk probleem een oplossing te vinden.

Ongelooflijk bedankt om mij te helpen !!! Als er mensen zijn die nog een bank zoeken… ING Sint-Niklaas Heidebaan,10  03/7803470 , hier behandelen ze u als een mens en met een glimlach en gratis !

Limburg Zwaarste 2015

Mijn 200^ste vandaag… ik had het mij heel anders ingebeeld, vorige week ging zo goed en vandaag een rotdag gewoon.

Limburg zwaarste verdient mooie verslagen met veel lovende woorden maar helaas was er voor mij geen genieten bij, het liep voor geen meter, rugpijn, kniepijn, voeten omstuiken, blaren, enz, enz…
Het stopte maar niet met miserie.

Na 10km was mijn positief denken al ver zoek en wou ik gewoon stoppen en verdwijnen.
Ik harkte wat verder en loodste mij tot de marathonafstand, het wenen stond me dichter bij dan elk ander gevoel.

Km 50 zit het er helemaal op, ik ben leeg, mijn maag is slecht, sportdrank is allemaal leeggelopen in mijn rugzak en moet dus verder op water.
De onderkant van mijn voeten voelt alsof ik op naalden loop.

Na km 70 is er gelukkig Joeri Schepers die me zonder het te weten kan overtuigen om toch die lus nog te doen.

Uiteindelijk 101km op 12u29’ , een mooie tijd met al die hoogtemeters maar ik had het mij zo anders voorgesteld.
Met de benen van vorige week liep ik hier misschien een podium.

Deborah heeft wel een geweldige wedstrijd gelopen, fantastisch voor haar  09u05’ op de 60.8km.
Ik ben zo blij voor haar dat ze haar 20^ste marathon en ultra zo kon genieten, daar hebben we het laatst nog niet van gezien :p

Na de wedstrijd zit ik te rillen en moet bijna braken, mijn hoofd doet zeer en alles daaronder..

En nu gaan de schoenen aan de haak, voor een maand of 8,9…12.. omdat er even wat anders op het programma staat,  als het gestel het toelaat zal ik daarna weer toeslaan in het ultrawereldje, maar voor hetzelfde geld ga ik misschien toch nog voor het kogelstoten…

Never give up, maar een pauze doet soms wonderen

En…ach, in mijn ooghoeken zag ik wel hoe mooi alles was, misschien is het verhaal weer anders als ik het nog een paar dagen laat bezinken.

Castricum Ultraloop 11/04/2015

Wat een mens allemaal moet doen om de getalletjes te doen uitkomen.
Het was even twijfelen of we vrijdagavond vertrokken of zaterdagmorgen,
Omdat we graag wat langer slapen ging het dan toch maar vrijdag richting Castricum.
Ik “moet” er zaterdag mijn 100ste ultra lopen en Deborah zal Willem en Annemarie helpen met de bevoorrading en lintjes weghalen.

Na een uurtje bijpraten in Willem zijn camper maken we ons bed op in ons Transportertje.

Na een goede nachtrust staan we al snel klaar om er aan te beginnen, 60km lang of kort (hangt er van af wie dit leest), één grote ronde door een prachtig landschap met duinen, bossen en de zee.
Van Willem mag ik het startschot roepen omdat het mijn 100ste ultra is, ik moest van 10 aftellen maar omdat het nog koel is deze ochtend maak ik er 3 tellen van, wat er ook gebeurd vandaag, iedereen zal dus altijd 7 tellen te vroeg aankomen.

Om te beginnen mogen we een mooie duin op klauteren, van de koele ochtend is geen sprake meer en alle overtollige kledij gaat uit, een opwarmertje om U tegen te zeggen.
Ik loop in begin samen met Edwin Lenaerts en Roger Kempinski, in tweede derde en vierde positie. Met de gepaste humor (ik bespaar u de details) vliegen de eerste kilometers voorbij. Ik merk op dat hier hele grote eekhoorns zitten, Roger hoort zelfs de takken kraken als ze in de bomen klimmen als we voorbij lopen en Edwin vraagt hem af of wij dat niet zien dat het een ros kalf was en geen eekhoorn…

Het is hier echt prachtig lopen! Af en toe goed opletten om de juiste pijltjes te volgen maar alles verloopt goed.

De eerste bevoorrading rond km 13, ik moet de mannen even lossen maar al snel lopen we terug met drie, net voor de tweede bevoorrading op km 20 ergens blijf ik lopen op een zware helling en zonder het te weten loop ik plots op plaats 2 helemaal alleen.
Roger heeft waarschijnlijk bewust gelost omdat hij denkt dat ik nog steeds met het pistool rond loop van het startschot, hij speelt liever op save.

De bevoorrading is geweldig en als ik Deborah zie krijg ik nog wat meer vleugels.
Het ritme zit er goed in en de kilometers gaan snel, een bidon in mijn handen is voldoende, eten is er genoeg op de posten.
Het begint wat te regenen maar storen doet het niet. Het is moeilijk te beschrijven wat men hier allemaal ziet, je moet het gewoon meemaken, prachtige taferelen.

Wandelaars moedigen ons aan. Na km 40 nog steeds op plaats twee maar ik krijg het toch wel wat lastig. Hoogtemeters krijgen we genoeg voorgeschoteld.

Bevoorrading rond km 50, ik neem mijn pet, t-shirt en handschoenen terug die hier waren gebleven na de eerste post, door de vermoeidheid begin ik te lopen en besef na 300m dat mijn drankbus daar is blijven liggen, ola, terug dan maar. Net als ik terug loop zie ik dat Edwin me op de hielen zit en die lijkt nog frisser dan mij.
Ik probeer tempo te houden maar het is nu toch wel lastig, pijltje naar rechts en terug een hoge duin op klauteren, éénmaal boven is er alleen een uitzicht en moeten we terug, ik dacht even verkeerd te zitten maar het was een poets van Willem 🙂

Ook bij het dalen zie ik Edwin weer dicht achter mij, er volgt een lang recht stuk en ik geef gas, Edwin wil mij inhalen maar de afstand blijft een minuutje.
Tot km 56 waar ik kraak, Edwin komt bij mij en hij krijgt de tweede plaats, toch blijft hij nog bij mij om me te steunen en zelfs af en toe een duwtje (in de positieve zin) te geven.

Bedankt Edwin want ik zat echt kapot daar, als derde kom ik over de meet na een geweldige ultra, de 100ste en één van de mooiste. Uiteindelijk sta ik tweede in de uitslag samen met Edwin, waarschijnlijk hebben ze gezien dat hij steeds aan mijn truitje trok :p

Er was nog eentje die beweerde dat hij eerste was maar die zal wel een mooi stuk afgesneden hebben want de winnaar was Peter Kaminsky met 15′ voorsprong, wij hebben 6u53′ en 61,5km.
Een super organisatie heeft er weer een onvergetelijke dag van gemaakt.

Maar veel tijd om te genieten is er niet, de plicht roept en snel keren we richting huiswaarts.
De zondag is het aan Deborah om de benen te strekken en ja, ik kan toch moeilijk thuis blijven 🙂
In mijn hoofd zat dat Vlaanders Mooiste Marathon in Zwalm alleen modder en veldwegjes waren, dus gingen de trailschoenen mee.

Eens in Zwalm wisten we al snel dat het alleen asvalt zou zijn en de trailschoenen helemaal niet nodig waren, gelukkig is Deborah een vrouw en hebben die steeds wat meer mee dan een man.
Leuk weerziens met wat lopers en de zon is van de partij. Mijn benen zijn nog iets stijf van gisteren maar dat is wel normaal zeker.

Om 10u mogen we hier starten voor twee lussen te lopen, de eerste meters waren wat moeizaam maar al snel hadden we ons tempo te pakken. Vincent Meers tracht enkele meters met ons te lopen maar die kan ons tempo niet aan :p
Daarna lopen we met een groepje en kunnen we wat praten, één die de halve marathon loopt en 21km bij ons blijft, even komen we bij Jan Spitaels zijn vrouw die nog maar van November loopt en nu ook al haar halve marathon afhaspelt alsof het niets is.

Deborah loopt goed en af en toe moet ik haar bergop iets terug roepen, ik kan zelf niet harder en het is beter van nog wat krachten te sparen.
Wat een mooie vergezichten hier, bergop bergaf is goed voor onze spiertjes.

De bevoorradingen zijn ongeveer om de 5km en dik in orde, seingevers zijn er ook in overvloed, ook de politie is goed aanwezig.

Ons eerste rondje gaat vlotjes, de tweede is iets zwaarder maar het blijft overal lopen.
Na een klein 32km dipje zijn we al snel terug in ons ritme en kunnen we eindigen in 4u53’ , ditmaal klopte Deborah mij met 1 seconde maar ik heb een excuus met gisteren in de benen.

Een t-shirt er bij en een mooie medaille, maar vooral weer een leuke dag die we niet vergeten, door de zon is ons bolletje plots mooi rood bruin.

Maandag ben ik bijna niets stijf en dat is alleen maar positief voor de 100km volgende week.

Nummer 199 zit er op, nog eentje 🙂 🙂

De recuperatie verloopt elke week vlotter en dat is een goed teken.
Vrijdagavond vertrekken we richting Spa voor onze volgende uitlaatklep.

Rond 21u30′ staan we iets verder dan de start en zijn we klaar om te dromen van een mooie wedstrijd.
Na een goede nachtrust eten we snel wat studentenkoeken en maken we ons klaar.
De inschrijving gaat zeer vlotjes en al snel staan we klaar in de startblokken.
De zon is van de partij maar verdwijnt net voor we vertrekken.

Ik liep hier al eerder maar Deborah weet nog niet wat haar te wachten staat, 56,9km en 2096HM,
vier rijkgevulde bevoorradingsposten en veel bergop bergaf, de rest zien we wel onderweg.
De eerste uren is het wat lastig lopen omdat de bezempaarden dikwijls niet ver achter ons zijn.
Een tijdslimiet van 6km/u moet wel lukken zeker.

We krijgen toch wel zware hellingen voor de voeten, wat moet ik vorige keer goed gezeten hebben want toen leek alles zo makkelijk.
De eerste bevoorrading zijn we 10 minuten voor de tijdslimiet, snel onze zakken vullen en weer verder dan maar.
Ik ben gewapend met twee bussen drank en let er goed op dat Deborah en ikzelf genoeg eten en drinken.

Na drie uur droog lopen valt er plots SPA met bakken uit de lucht…
We trekken er ons niet veel van aan en proberen telkens tempo te houden.
Het is afzien en genieten tegelijk, de vele regen heeft het parcours plots heel wat zwaarder gemaakt.
Mijn benen voelen heel goed aan maar die rotte Salomons aan mijn voeten, die moet ik echt niet meer hebben.

We krijgen veel afwisseling van natuur, alleen het weer blijft zoals het is, nat en natter.
De bevoorradingen zijn echt superdeluxe, nooit gezien, en eigenlijk een beetje niet het beeld van hoe een trail zou moeten zijn, maar klagen doe ik niet, eindelijk eens een organisatie die veel te veel geld vraag maar waar ik mijn rugzak kan volproppen met repen, gelletjes en suikerwafels, het weegt op den duur veel maar ik was toch 2 kilo vermagerd :p

Ale terug naar de wedstrijd, halfweg zitten we nog mooi op schema maar Deborah begint de hoogtemeters nu toch wel al goed te voelen, misschien is het wat teveel voor iemand die nog niet zo lang loopt bedenk ik mij, we moeten wel zorgen dat het leuk blijft.
We lopen na 35km al terug tussen de mensen, dat geeft motivatie, we gaan niet laatste zijn,
ook aan elke post zien we meer en meer opgevers.

Na 40km zitten de meest technische stukken er op, maar Deborah haar knie is nu hard beginnen pijn doen, het is doorbijten om tijdens de afdalingen meters te maken, ze zet verder op karakter en ik probeer haar zoveel mogelijk moed in te spreken.
De laatste 3km zijn nog hard maar als ze plots achter een bocht die boog ziet is alles weer vergeten, een medaille en een t-shirt als beloning, we zijn fier op ons zelf !
9u13′ en wat seconden, das zeker niet slecht, we did it !!!

Een zware editie die kon tellen, en als er één minpunt was aan het hele gebeuren… op de medaille staat 2015 maar op de kleine letters hebben ze zich vergist en staat 2014 :p
We hebben echt genoten met volle teugen!
Ne goeie warme douche en nog even blijven plakken met Ferdinand en vrouwtje en terug on the road.

Oja en zondag 29/03/2015 ging ik wat uitlopen in Loos, ben gestopt na 43,69km op 4u10′ , het zou wel gelukt zijn om de zes uur vol te lopen en die 60km te halen maar een mens moet soms verstandig zijn en wat rust inlassen :p
Volgend weekend verplichte rust…maar we vinden wel iets anders.

Hop hop, positief en vooruit kijken hé.

Na een paar goede griepdagen kan er terug wat gelopen worden.
Deze keer trekken we nog eens naar Gilze , we lopen voor het goede doel “kinderen met een ouder die kanker heeft “.

Het is vlotjes rijden tot in Gilze en we staan al snel aan de kerk waar de aankomst straks is.
4 rondjes lopen van iets meer dan 10km en een aanloopstrook van 600m.
Het is maar koud, gelukkig valt er geen regen uit de lucht.
Veel volk is er niet maar de mensen die er zijn zorgen al zeker voor een heel gezellige sfeer.

We krijgen een ritje met een bus die ons naar de start brengt 600m verderop.
Gepantserd met een drinkbus , 2 gelletjes in de zakken en wat druivensuikertjes , zal ik vandaag Deborah weer eens proberen zo goed mogelijk te begeleiden.
Van bij de start lopen we laatste positie maar we kiezen slim voor ons eigen tempo.

Na 5km is er een bevoorrading en aan de aankomst nog eentje.
Het rondje is wat saai met de lange rechte stukken maar wie een beetje rond kijkt ziet toch wel elke 100m iets moois.
Veel open vlaktes zorgen toch voor de nodige bibber met momenten.
Soms zijn we beschut door de bomen, een mooi stukje bos waar moest ik een eekhoorntje zijn, graag zou wonen.

Ons eerste rondje gaat heel goed aan een gelijkmatig tempo , ik begin in mijn hoofd al te rekenen maar bespaar Deborah al die info die in mijn hoofd afspeelt.
Ik heb een plan gemaakt en zal proberen dit uit te voeren zonder dat ze er iets van merkt.

Rondje 2 zit er op en we zitten nog steeds heel goed op het schema.
Ondertussen vertel ik wat verhaaltjes en laat ook weten dat de tijd echt geen rol speelt, zo is het meer ontspannen lopen en dan kan een mens altijd iets meer.

Rondje 3 krijgen we een leuke verrassing, een jonge herdershond zou zo graag een beetje spelen.
Hij zit wanhopig te zoeken naar een tak in de kant, ik kan er langst mijn zijde eentje vinden en trek hem uit de grond.
De hond begint me te likken en tegen mij leunen alsof we elkaar jaren kennen.
We spelen wat en het dier wil niet meer van me wijken… zijn baasje die ondertussen al 300m verder woont heeft het in de mot en roept hem tevergeefs terug, de hond is van mij 🙂
Ik krijg het voor elkaar dat hij netjes terug naar huis loopt en zet dan zelf mijn versnelling in om tot bij Deborah te komen.

Op het eind van de derde ronde krijgt Dee het iets lastiger, een goeie dip.
Gelukkig eten en drinken genoeg en mentaal zit het goed genoeg om de dip te overwinnen.
Na 30km krijg ik het ook al heel wat moeilijker om een trager tempo aan te houden dan ik gewoon ben.

De vierde ronde is echt op karakter, ik laat haar nog eens weten dat we deze voor Carl lopen die ook met die ziekte te kampen heeft.
We krijgen terug ritme en pas na 37km laat ik weten aan Deborah dat we met dit schema onder de 5uur kunnen.
Zogezegd zo gedaan, 4u55’30’ en voor Deborah een nieuw PR op de marathon, zeker niet slecht voor iemand die nog niet zo heel lang loopt en net als ik bijna niet gaat trainen tijdens de week.

Als ik mijn eigen statistieken bekijk, mijn 195 ste vandaag, ik heb nu 98 marathons en 97 ultras :p
Als alles goed is zal ik bij Willem Mutze mijn 100ste ultra lopen en de week nadien ook bij Willem Mutze mijn 200ste marathon en ultra !!

Never give up !

Weer eens een tijdje niet gelopen, waarom ? Tja, momenteel met veel andere dingen bezig en het komt er gewoon niet van.

Toch is het zaterdag nog eens tijd om de benen te strekken.
Om 08u15′ opstaan… pff echt vroeg is het niet maar ik had toch wat langer willen slapen.

Deborah zit al voor mij in de auto en ik sleur mij ook tot op de stoel van de auto.
Na een dik half uur staan we al ter plaatse.
Er is al enorm veel volk en de start is toch nog een 5 minuten wandelafstand.
Het weer ziet er goed uit vandaag, de zon is van de partij maar we zijn toch wat dikker gekleed dan anders.

De inschrijving is hier met een scanner en gaat vlekkeloos snel.
Wat een hoop volk zeg, dat was lang geleden, de mensen warmen hun op kris kras door elkaar.

Het is 10u en we mogen van start, ik start langzaam aan de eerste ronde…
Ondanks mijn trage tempo haal ik toch al heel wat mensen in, het is ene parcours met heel wat hindernissen en
soms wat trekken en duwen door de vele deelnemers.

Na 2 uurtjes neem ik een slok fruitsap, de vermoeidheid zit al goed in de benen maar ik zit nog niet halfweg.
Deborah gaat ook voor de volle 8u30′ , ze had er wel zin in.
Ik kijk veel rond maar soms toch oppassen dat we niet vallen.

Na enkele uurtjes twee bekende gezichten, Vanessa en Yves lopen hier ook wat rondjes.
We praten wat en ieder gaat zijn weg verder.
Na 7u doen mijn voeten pijn en hou ik het voor bekeken terwijl Deborah nog dapper verder doet.

Het was een leuk dagje op Batibouw !!

Soms moet een mens al eens creatief zijn voor een valentijnscadeau…
…je zal wel zien, neem vooral loopschoenen mee 🙂

De voorbije week was het een beetje afzien, de val van de trail des bosses was harder dan gedacht.
Donderdag kon ik nog amper voor mij kijken, een geluk ben ik iemand die altijd vooruit tracht te kijken.

Zaterdagmorgen, een zalig weertje, het is wel bewolkt maar voor deze tijd redelijk warm met een 7°C.
We belanden in Eeklo voor de tweede trail van de Cavalopers.
Van de parking is het nog een 500m wandelen naar de inschrijvingstent, heel veel bekende gezichten.
Veel verbaasde mensen ook, a ja, dat is waar, we stonden ingeschreven onder de naam ‘Suske en Wiske’.
Lies die de korte afstand deed mocht niet weten dat wij hier ook kwamen lopen als verrassing voor haar verjaardag.

Deborah is meer ontspannen als bij een baanmarathon, de tijdslimiet is ook ruim genoeg om zorgeloos te lopen.
Voor mij is het een vraagteken, ik zal snel starten en zien waar ik uit kom, desnoods wandelen we die laatste ronde wel.
Het startschot is heel origineel, een fles Cava openen en ‘plop’ we mogen weg.
Vertrokken voor 4 rondjes door de mooie bossen.

Zoals gepland ben ik veel te snel weg, het is draaien en keren maar de ondergrond ligt er redelijk goed bij.
Geen probleem om met mijn gewone joggingschoenen te lopen.
Toch is de trail redelijk zwaar door sommige zompige stukken die u telkens uit het ritme halen.
Mijn plan is zo snel mogelijk Deborah inhalen en dan met haar desnoods nog een rondje meer lopen.

Maar al na enkele kilometers begint de pijn in de bil en schouder al te zeuren.
Een geluk kan ik een tijdje verhalen wisselen met Dominique Pattyn, straffe verhalen uit Zwitserland doen
de kilometers wat sneller gaan.

Om de 5km is er een bevoorrading met alles op en aan, niets ontbreekt hier.
Ik probeer mijn tempo zo lang mogelijk te houden maar het is doorbijten, de derde ronde val ik stil.
Te lang om te wandelen, ale komaan, hop, terug lopen..
Ik zag Deborah nog steeds niet, ofwel is ze uitgestapt ofwel heeft ze een goed ritme te pakken.

Het was het tweede gelukkig, in de verte zie ik haar lopen, 3km in de vierde ronde.
Het beste is er bij mij af en als we samen komen wandelen we even tot aan de post.
Na de post maken we een bommeltreintje en stomen we traag maar zeker vooruit.

De voorlaatste kilometer zie ik nog andere lopers opduiken en las toch terug een versnelling in.
Na 4u11′ kom ik over de meet, het voelt niet goed genoeg aan om nog een rondje te lopen met Deborah.
Ik moedig haar nog een beetje aan en vol goede moed begint ze aan haar laatste 10km.

Ik ga me snel omkleden en opwarmen, na een uurtje wandel ik in tegenrichting en zie na een tijdje Louis Hufkens komen.
10 minuutjes later komt Deborah aan, de stoom komt uit haar oren, ze hadden de laatste bevoorrading al afgebroken voor
ze langs kwam. Achteraf bleek het om een dom toeval te gaan, de fietser kwam juist voorbij tijdens een plaspauze in de bosjes
en die dacht zo dat Louis de laatste in wedstrijd was.

Ik snel naar de wagen lopen om wat drinken, en Deborah begint aan haar laatste lusje.
Ongelooflijk hoe ze het weer mooi heeft klaar gespeeld, de finish bereikt in 5u48′.
We krijgen bij het inleveren van ons nummer nog een fles cava en voor de vrouwen is er een valentijnsroos.

Blij dat we meegedaan hebben, het was een vlakke trail niet echt zwaar op enkele stukjes na.
Een goede organisatie duidelijk door lopers op de kaart gezet.
Wie hier nog niet gelopen heeft moet hem zeker eens meedoen, met de 4 afstanden van 10 tot 40km is er voor iedereen wat,
en de minitrail voor als 10km nog te veel is.

Marathon nummer 193 is achter de rug, nog 7 :p

Ik begrijp de wereld niet meer, we moeten onze kerstverlichting in de kast laten om elektriciteit te sparen…
… in de krant lezen we dat Gent enorm veel bezoekers had op een lichtshow van 5km lang.
Artikels over pesten op school… en diezelfde avond een aflevering van “tegen de sterren op”…
…waar ze onze politieker Maggie De Block ronduit belachelijk maken om haar overgewicht, of mogen ze volwassenen wel pesten?

Als ik op een dag vertrek naar een klein huisje in de bergen, dan zal het om al die redenen zijn.
Om al die frustraties te verwerken toch nog maar eens een trailtje lopen..

Ach er valt niet veel over te vertellen, het gevoel zat nooit echt goed en net voor
de splitsing van 35km of 45km val ik heel hard tegen de bevroren ondergrond.
Zo’n smak dat twee andere lopers even stoppen om te vragen of het wel gaat..
“Jaja, het gaat wel” maar bij het recht staan begint de knie te zwellen en voel ik pijn in de rug.

Voorzichtig verder huppelen o peen harde vol sporen getrokken ondergrond.
Toch kies ik nog voor de 45km en kan het tempo nog redelijk regelmatig houden.
Af en toe ene stukje wandelen, verdorie ik had meer verwacht van deze toch wel makkelijke trail.
4u48′ en een 24ste plaats.

Vandaag vertrokken we naar de LPM in Genk voor de marathon….
De pijn was echter nog niet in orde, heel de rechterkant deed pijn, arm en schouder waren stijf geworden.
Na 3 rondjes en dus 18km wedstrijd stappen we uit. Deborah stopt mee omdat ze bang was dat ik toch
verder ging lopen om te helpen.

Een weekendje om snel te vergeten, nog een maand of twee en dan stap ik er weer eens uit voor… 6 maand … een jaar…

Vorige week stond de bosmarathon in Aalter op het programma.. omstandigheden lieten ons niet toe om mee te lopen waardoor ik weer eens 2 weken geen meter gelopen heb.
Toch besloot ik om nog eens terug naar de mooie natuur in Friesland te gaan.

Om 05u00′ uit bed om al snel richting Vriezeveen te rijden, de trail is wel niet in Vriezeveen maar hier is een uitverkoop van tegels en ik wou eens een kijkje nemen.
Uiteindelijk stelde het niet veel voor en heb ik spijt dat ik geen uur later vertrokken was.

Onderweg gaat het goed op de baan maar hoe dichter bij de start in Anloo hoe meer sneeuw er ligt, prachtige taferelen.
De witte reigers zijn bijna onzichtbaar voor de onoplettende mens, een natuurliefhebber ziet ze met hopen zitten.
Verder in een wei wel duizenden ganzen, de natuur is hier echt buitengewoon prachtig.

Ik ben goed op tijd en sta op welgeteld 5m van de start. We gaan een trail lopen van 45km, één grote ronde.
De start is om 12u00 en 5 minuten voor de start hoor ik dat er maar twee drankposten zijn, op 9 en 29km…
Mijn plan is om weer snel te starten dus kleed ik me niet te dik, tshirt met lange mouwen en eentje er boven van de Monschau marathon.
De muts en handschoenen blijven thuis en in men rugzakje 1 gelletje, een honingkoek en 1 drinkbus.

Net voor de start eet ik een gelletje, iets dat ik nooit meer ga proberen.
Ik start bij de eerste 3 maar moet me al snel laten zakken tot positie 7, er zit een blok in mijn maag en mijn rug doet al pijn de eerste kilometers.
Op een stukje ging ik even op de beton lopen maar dat bleken ijsplaten te zijn waar ik lekker diep in zakte, nat tot aan de knie en koud dat het geen naam heeft.
Het is zalig lopen in de harde sneeuw, maar het gevoel zit enorm slecht, misschien de weinige slaap van de laatste weken dat begint door te wegen.
Ik loop nog steeds 7de positie en net voor de eerste post moeten we weer door het koude water.

brrrr… aan de post neem ik tijd om toch wel vier bekertjes te drinken. Mijn eigen drankbus is nog vol.
Een paar slimme jongens waren rond de plas gelopen, eentje liep naar de bevoorrading maar de anderen liepen rechtdoor voorbij de post.
Iets later haal ik deze jongens terug in en loop dus terug in 7de positie.
Voor mij lopen er jongens overal verkeerd, ik begrijp het niet goed want de pijltjes zijn echt wel super en mislopen kon bijna niet.

Man man man, ik ben al stikkapot, na een lang stuk door een wei en bos waar we met ons voeten wegzakken tot ver boven de enkels zie ik het niet meer zitten.
Mijn energie is helemaal op en het bordje van de 20 is nog niet in zicht.
Een geluk zei Elsie me voor de start dat ik beter mijn schoenen wat strakker aan deed want anders was ik ze wel 10 keer kwijt gespeeld.
Het is strompelen maar niemand komt dichter dus is mijn tempo nog wel ok.

Het is hier prachtig mooi, maar veel genieten kan ik niet meer, het is afzien zoals ik het nog nooit voelde.
Er volgt een stuk mul zand van enkele kilometers lang, hier gaat weer 2 man me voor, aanklampen lukt niet, ik probeer te doseren wat nog kan.
Post 2 op 29km duurt eeuwen, van de tijd heb ik geen flauw benul want ik loop nooit met de tijd.
Als ik vraag hoeveelste ik ben zeggen ze 18de…. ok, er hebben er dus een heel deel een kortere weg genomen.

De moed zakt nog dieper in mijn schoenen die als een natte spons rond mijn voeten zitten.
Ik strompel verder en de kilometers duren echt heel lang, de ene moeilijke passage na de andere volgt.
Wat is dit loodzwaar zeg.. na km 35 moet ik steeds wat wandelen maar mijn kledij is voorzien op snel lopen..
..ik krijg het zo koud dat lopen de enige optie is.
Er komen wat lopers me voorbij alsof ik stil sta, ik raap de laatste energie bijeen en probeer terug wat tempo te gaan.

Km 40 duurt ook weer eeuwen en plots zie ik die lopers die me voorbij stormden me weer voorbij gaan, ikzelf ben nog steeds nergens verkeerd gegaan,
niet korter en niet langer gelopen, ik ben er van overtuigd dat er heel veel te kort gelopen hebben en denk zelf te weten waar.
Km 30 moesten we rechts een hoge heuvel op en een lus maken en als ik terug naar beneden liep zag ik een loper daar gewoon rechtdoor lopen.

Na 45km kom ik volledig leeg over de meet gestrompeld, geen 5km hadden er nog bij gekund, zo afzien.
Moest ik een kat zijn dan was ik nu drie levens kwijt..
4u33′ en een 15de plaats, nog steeds een goed resultaat maar met goede benen,rug en maag had hier zoveel meer in gezeten.
Prachtige organisatie alweer, 2 bevoorradingen voor 45km is misschien net iets te weinig maar die
22€ is snel vergeten als je ziet hoe een prachtige natuur je hier krijgt om door te reizen.

Geen enkel papiertje op de grond zien liggen !
De weg terug was lang en saai, als we samen lopen is het toch net iets gezelliger.
en nu… misschien best toch wat gaan trainen voor ik nog zo’n afstanden loop…

Keep on running.